معیار پیش‌گفته اگرچه مفید است، ولی همیشه مشکل‌گشا نیست. برای نمونه مواردی که موافقت‌نامه داوری در کار نبوده و طرفین از طریق دادگاه به داوری ارجاع می‌شوند بلاتکلیف گذارده شده است. شاید بتوان گفت در این موارد، معیار، تابعیت زمان ارجاع امر به داوری است. چون دادگاه نیز اصولاً در صورت توافق طرفین می‌تواند قضیه را به داوری ارجاع نماید.

 

موضوع دیگر در خصوص شرکت‌ها (و کلاً اشخاص حقوقی) مطرح می‌گردد. اهلیت شرکت‌ها همیشه از مسائل بحث‌برانگیز بوده است.

 

با توجه به ماده ۱ قانون ثبت شرکت‌ها و ماده ۵۹۱ قانون تجارت، معیار تابعیت شرکت‌ها، اقامتگاه آن‌هاست. بدین معنی که شرکت‌ها تابعیت کشوری را دارند که مرکز اصلی‌شان در آنجا باشد. ‌بنابرین‏ چنانچه مرکز اصلی شرکتی در حین انعقاد توافق‌نامه داوری یا در زمان ارجاع امر به داوری در خارج از کشور باشد، داوری از نوع بین‌المللی خواهد بود. ملاک تابعیت که در حقوق ایران برای تمیز داوری داخلی از داوری بین‌المللی منظور شده به رقم ابهامات پیش‌گفته روشن‌تر از ملاکی است که حول محور موضوع اختلاف دور می‌زند و ‌بنابرین‏ اگر منفعت موردبحث مربوط به تجارت بین‌الملل بود داوری بین‌المللی محسوب می‌شد و چنانچه منافع مربوط به داخل کشور بود، داوری را داخلی قلمداد می‌کند.^[۴۴]

 

در یک تعریف دیگر داوری داخلی به «داوری‌هایی که مقرّر آن در چهارچوب جغرافیایی یک کشور باشد و به دعاوی داخلی یک کشور رسیدگی نماید» تعبیر شده است.^[۴۵] اما به نظر می‌رسد که در این تعریف، با تکیه به عنصر «مقر داوری»، به‌احتمال تأثیر سایر عناصر خارجی در دعوا از قبیل تابعیت طرفین و محل انجام داوری و… عنایت کافی به عمل نیامده است.

 

در تعریفی کامل‌تر، داوری داخلی چنین تعریف‌ شده است: «وقتی موضوع مورد اختلاف طرفین در محدوده حاکمیت یک کشور قرار می‌گیرد و قوانین جاری در آن سرزمین بر داوری حاکمیت می‌یابد و به‌موجب همان قوانین داوری شکل می‌گیرد و حکم داوران صادر می‌شود، آن را داوری داخلی می‌نامند».

 

داوری داخلی در این مفهوم، در مقابل «داوری خارجی» قرار می‌گیرد ‌بنابرین‏ «داوری داخلی و رأی حاصل از آن، برای کشورهای دیگر داوری خارجی محسوب می‌شود».^[۴۶]

 

اما این احتمال وجود دارد که علارقم حاکمیت قوانین یک کشور به موضوع داوری، ارتباط موضوع داوری به کشورهای دیگر هم، به لحاظ دخالت عناصری خارجی در دعوا متصور باشد؛ به‌طوری‌که ق.د.ت.ب، معیار تشخیص داوری بین‌المللی از داوری‌های داخلی را تابعیت یکی از متداعیین در زمان انعقاد موافقت‌نامه داوری معرفی^[۴۷] و درعین‌حال، داور را مجاز به اتخاذ تصمیم برحسب قواعد حقوقی که طرفین ‌در مورد ماهیت اختلاف برگزیده‌اند می‌داند و در این فرض، محتمل است که طرفین دعوا علی رقم اینکه یکی از ایشان در زمان انعقاد موافقت‌نامه داوری تبعه ایران نبوده‌اند، اما به‌موجب موافقت‌نامه داوری که در کشور ایران منعقدشده است، بر حاکمیت قانون ایران به داوری، تراضی نمایند. در این فرض هرچند «موضوع مورد اختلاف طرفین در محدوده حاکمیت کشور ایران قرار می‌گیرد و قوانین جاری این کشور بر داوری حاکمیت می‌یابد و به‌موجب همان قوانین داوری شکل می‌گیرد و حکم داوران صادر می‌شود، اما می‌بایست حسب تعریف ق.د.ت.ب، این فرض را نه از مصادیق داوری داخلی، بلکه منطبق با داوری بین‌المللی دانست.

 

با تمام تفاسیر ارائه شده شاید بتوان داوری داخلی را بدین شرح تعریف نمود که: «داوری داخلی نوعی از داوری است که در آن، هیچ گونه عنصر خارجی وجود نداشته باشد و داوری تحت حاکمیت قوانین یک کشور خاص صورت گیرد».^[۴۸]

 

ب: داوری بین‌المللی در حقوق ایران

 

در داوری داخلی دخالت و نظارت قانونی بر فرایند داوری نسبت به داوری بین‌المللی بیشتر است، زیرا عناصر اختلاف و رسیدگی، مربوط به یک نظام حقوق ملی است. در حالی که در داوری بین‌المللی مقر داوری ممکن است صرفاً محل داوری باشد و ارتباط معناداری با اختلاف موردنظر نداشته باشد. به‌اضافه اینکه تفاوت فرهنگ‌ها، زبان‌ها و نظام‌های حقوقی ملی مربوط، تقاضا دارد که مقررات قابل‌انعطاف‌تری اتخاذ شود. همچنین طرفین داوری بین‌المللی عمدتاًً تجار و یا شرکت‌های تجاری از کشور‌های گوناگون هستند که ضرورت دخالت و نظارت قانون‌گذار ملی را جهت حمایت از آن‌ ها کاهش می‌دهد، زیرا تجار و شرکت‌های تجاری برخلاف مردم عادی (مثل مصرف‌کنندگان) توانایی حمایت از حقوق خود را دارند. ‌به این جهت، در داوری بین‌المللی احترام به آزادی قراردادی بیشتر و گسترده‌تر از داوری داخلی است.^[۴۹]

 

به‌موجب بند «ب» ماده ۱ ق.د.ت.ب، «داوری بین‌المللی عبارت است از اینکه یکی از طرفین در زمان انعقاد موافقت‌نامه داوری به‌موجب قوانین ایران تبعه ایران نباشد».

 

همان گونه که ملاحظه می‌شود، اگرچه به‌طورکلی فرض بر این است که دخالت هر گونه عنصر خارجی در دعوا آن را به یک دعوای بین‌المللی تبدیل می‌کند، اما در حوزه ق.د.ت.ب، معیار تشخیص داوری بین‌المللی از داوری داخلی، فقط تبعه ایران نبودن یکی از طرفین در زمان انعقاد موافقت‌نامه داوری است.

 

به نظر نمی‌رسد که اختلاف تابعیت معیار مناسبی برای تشخیص «بین‌المللی» بودن داوری باشد. بسیاری از تبعه‌های ایران در کشورهای دیگر به‌ خصوص در حوزه خلیج‌فارس به امر تجارت مشغول‌اند که در بسیاری از موارد با تجار مستقر در ایران معامله می‌کنند و به‌هیچ‌عنوان نمی‌توان داوری بین آن‌ ها را داخلی تلقی کرد.، تجار کشور‌های دیگر مثل افغانستان ‌که در ایران به کسب‌وکار مشغول هستند، چنانچه قرارداد داوری منعقد نمایند، داوری آن‌ ها بین‌المللی تلقی می‌شود چون تابعیت آن‌ ها متفاوت است. ثالثاً، ملاک تابعیت اصولاً برای اشخاص حقیقی بیشتر کاربرد دارد که جنبه سیاسی تعلق یک فرد به یک کشور را بیان می‌کند. در حالی که در تجارت بین‌الملل عمده فعالیت‌های تجاری از سوی شرکت‌ها و اشخاص حقوقی انجام می‌شود که سخن از تابعیت آن‌ ها خیلی مربوط نیست. ‌در مورد اشخاص حقوقی بیشتر محل تجاری یا اقامتگاه آن‌ ها ملاک عمل است و حتی اگر ملاک تابعیت آن‌ ها نیز محل ثبت آن‌ ها باشد، ممکن است شرکتی در کشوری ثبت شود و عمده فعالیت‌های تجاری خود را در کشور دیگری متمرکز کند. شایان‌ذکر است که در کنوانسیون بیع بین‌المللی کالا نیز برای تشخیص بین‌المللی بودن بیع، ملاک تابعیت کنار گذاشته‌شده و ملاک محل تجاری انتخاب‌شده است.^[۵۰]

 

به‌موجب (۱) ماده ۳۶ ق.د.ت.ب، «داوری اختلاف تجاری بین‌المللی موضوع این قانون از شمول قواعد داوری مندرج در ق.آ.د.م و سایر قوانین و مقررات مستثنا است».

 

‌بنابرین‏، هر داوری که در کشور ایران واقع می‌شود، داخلی محسوب شده و تحت شمول مقررات آیین دادرسی مدنی قرار خواهد داشت، مگر بین‌المللی بودن آن به‌موجب ق.د.ت.ب ثابت شود.^[۵۱]

 

بند دوم: داوری اختیاری و اجباری

 

اغلب کارشناسان بحث از سیاست‌گذاری فرهنگی و حضور دولت در فرهـنگ را به اوایل سال ۱۹۶۷ بازمـی‌گردانند. «رنه مائـو دبیر کل وقـت یونسکو (به عنوان بازوی فرهنگی جامعه ملل) بر ضرورت مداخله دولت در فراهم آوردن امکان حضور و شرکت همه افراد جامعه برای استفاده از فرهنگ، تأکید کرد. اگرچه او تأکید کرده بود که دولت نباید جهت تلاش‌های آفرینندگان مذهبی را تعیین کند یا بر تلاش‌ها محدودیت‌هایی را تحمیل کند. به عقیده او دولت باید با وسایل عظیم و قدرت در همه جا حضور خود را در خدمت توسعه فرهنگی و فراهم‌آوری بیشترین میزان شرکت مردم در دستاوردهای فرهنگ قرار دهد».^[۱۰]

 

«رنه مائو که در کنفرانس ونیز در مراسم افتتاحیه آن سخنرانی می‌کرد مداخله مسؤولان دولتی ـ در تمام سطوح ـ در امور فرهنگی را ‌بر اساس دو موضوع اساسی استوار دانست:

 

۱-حق دستیابی به فرهنگ این وظیفه را برعهده مسؤولان قرار می‌دهد که اطمینان یابند افراد وسایل لازم برای اعمال این حق را دارند.۲-پیوند بین توسعه فرهنگ و توسعه عمومی»^[۱۱]

 

از این‌رو دولت موظف به حضور در عرصه فرهنگ است. ‌بنابرین‏ ضرورت حضور دولت را باید در چند موضوع دید که در ذیل به بررسی آن‌ ها پرداخته خواهد شد:

 

الف: «حق استفاده از فرهنگ:حق برای فرهنگ یک کلید بنیادین در سیاست‌گذاری فرهنگی است. در سال ۱۹۴۸ زمانی که جامعه ملل تأسیس شد، اعضای آن بیانیه‌ای را تحت عنوان بیانیه جهانی حقوق بشر منتشر کردند، که بیان می‌داشت: “هر کس به صورت آزاد حق مشارکت در زندگی فرهنگی جامعه را دارد”.چنان‌که پیش‌تر ذکر شد، رنه مائو دبیر کل وقت یونسکو ،این حق را در حوزه های نهادی، مدیریتی و مالی سیاست‌گذاری فرهنگی وسعت بخشید.این سخن بدین معنا نیست که حق بشری جدیدی (حق فرهنگی) را اظهار کرده باشند بلکه نشان دهنده آن است که به صورت فراگیری بر ارزش و منزلت آن طی زمان افزوده شده است. اگر هر کس به عنوان بخشی حساس در جایگاه خود به ‌عنوان یک انسان، حق سهیم شدن در میراث فرهنگی و فعالیت‌های فرهنگی جامعه را داشته باشد وظیفه ‌پاسخ‌گویی‌ را برای حاکمان این جوامع در پی خواهد داشت و یکی از وظایف حاکمان، فراهم آوردن زمینه‌ها و ابزار مناسبی برای مشارکت انسان‌ها در این حوزه است.

بر این اساس هر کس حقی نسبت به فرهنگ دارد. همان گونه که حقی برای آموزش دیدن و کار کردن دارد. این امر و فهم این‌گونه ‌به این موضوع ،وظیفه فراهم‌آوری زمینه‌ها و ابزار مشارکت فرهنگی را ایجاد می‌کند که خود زمینه‌ساز تلاش جهت وضع قوانینی از سوی حاکمان در سطح جهان در دهه های‌اخیر، به ‌منظور حفظ منافع عمومی در توسعه فرهنگی را به دنبال داشته است. محق بودن نسبت به فرهنگ و استفاده از آن‌طبق تعریف بیانیه ی‌ حقوق بشر، اساساً درباره حفظ و پاسداشت خلاقیت‌ها و سنن‌بشری است. حق یک فرد برای فرهنگ آن است که او حق دارد از فرهـنگ ‌و فرآورده‌های آن که مبتنی بر ارزش‌هـای‌ او است، لذت ببرد و این‌که او بخواهد این فرهنگ ‌و علم ‌او‌ بدون‌دخالت دولت پیشرفت‌ کند، از حقوق بشری ‌اوست. طبق‌ قانون ‌بین ‌المللی ‌حقوق بشر، حکومت‌ ها ملزم به پیشبرد و حفظ فعالیت‌ های فرهنگی و مصنوعات بشری به‌ خصوص،آن‌ هایی که دربردارنده ارزش‌های جهانی هستند ، می‌باشند.^[۱۲]»از جمله حقوقی که یک انسان نسبت به فرهنگ دارد را می‌توان در موارد ذیل خلاصه کرد:

 

۱-«حق شرکت در زندگی فرهنگی: در تعریف زندگی فرهنگی باید گفت که زندگی فرهنگی آن زمان و هزینه‌ای است که از سوی افراد برای استفاده از کالاهای فرهنگی و خدمات فرهنگی و شرکت در فعالیت‌های فرهنگی صرف می‌کنند. از جمله این کالاها، خدمات و فعالیت‌ها را می‌توان به رادیو، تلویزیون، نمایش‌ها، برنامه های تفریحی، نشریات، کارکردهای مذهبی، گذران اوقات فراغت و … اشاره کرد.«آگوستین ژیرارد در تعریف زندگی فرهنگی می‌آورد: منظور از زندگی فرهنگی، نحوه‌ای است که مردم از وقت روزانه و پول خود استفاده می‌کنند. تمامی زندگی فرهنگی را می‌توان جزو وقت آزاد افراد به حساب آورد. ‌بنابرین‏ زندگی فرهنگی مفهومی اقتصادی پیدا می‌کند و در مصرف خانوار به آن بودجه اوقات فراغت می‌گویند.^[۱۳]»

 

۲- «حق بهره‌بردن از منفعت‌های توسعه علمی.۳- حق فردی جهت حفظ و بهره‌برداری از منافع مادی و معنوی برآمده از تولیدات علمی، ادبی و هنری که خود او ایجاد ‌کرده‌است.۴- حق آزادی از دخالت دولت در فعالیت‌های علمی و ابتکار.۵- حق حفاظت از آثار و نتایج به جای مانده از گذشته .حفظ فرهنگ که در قانون حقوق بشر دربردارنده دو مفهوم است، نخست؛ حق مردم جهت فعالیت و ادامه دادن به سهیم بودن در سنت‌ها و فعالیت‌ها. دوم؛ حفظ فرهنگ در قانون بین‌المللی که دربردارنده تعقیبات علمی، ادبی و هنری جامعه است.۶- حق نسبت ‌به این که یک فرد از توسعه فرهنگ مطمئن باشد.دولت‌ها دارای این الزام هستند که قدم‌های اساسی را در جهت توسعه، انتشار و ترویج علم و فرهنگ بردارند تا بتوانند فهم عمومی را از این حق مطمئن سازند.۷- حق مصون ماندن از اعمال مضر فرهنگی.^[۱۴]»

 

حفظ آثار فرهنگی، حفظ حقوق معنوی و مادی آثار هنری و علمی افراد و سایر مواردی که ذکر آن‌ ها رفت از جمله مسایلی هستند که نیازمند دستگاه و سامانه‌ای است که توانایی آن را داشته باشد این وضعیت را تداوم بخشد، هزینه مورد نیاز آن‌ ها را تأمین کند و از همه مهم‌تر خط‌مشی‌هایی را تدوین کند که دربردارنده همه حقوق بالا باشد. لذا حضور دولت را به عنوان قدرت برتر در بین گروه‌ها و سازمان‌های اجتماعی و دارنده ابزار عمل، توجیه می‌کند.
ب: توسعه فرهنگی: یکی دیگر از موضوعاتی که ضرورت حضور دولت در عرصه فرهنگ را ایجاب می‌کند، توسعه فرهنگی است.توسعه فرهنگی نماد تحول و نشانه دگرگون شدن در زندگی فرهنگی و روابط آن با سایر شکل‌های توسعه است. توسعه فرهنگی «فرآیندی است که طی آن با ایجاد تغییراتی در حوزه های ادراکی، شناختی، ارزشی و گرایشی انسان‌ها، قابلیت‌ها و باورهای او شخصیت ویژه‌ای را از آن‌ ها به وجود می‌آورد که حاصل این باورها و قابلیت‌ها، رفتارها و کنش‌های خاصی است که مناسب توسعه است. از سوی دیگر توسعه فرآیندی است که در آن سنت‌ها و تجارب گذشته از نو و ‌بر اساس نیازها و شرایط تازه بازاندیشی و بازسازی می‌شوند.^[۱۵]»

 

اولیاء و همکاران (۱۳۸۵) در پژوهش با عنوان تاثیر آموزش غنی سازی زندگی زناشویی بر افزایش صمیمیت زوجین ، ‌به این نتیجه رسیده اند که آموزش غنی سازی زندگی زناشویی ، صمیمیت زناشویی زوجین را در پس آزمون گروه آزمایش افزایش داد. نتایج نشان داد که تفاوت بین گروه آزمایش و کنترل در صمیمیت کلی در سطح (۰۱/۰ >p)معنادار و در سایر و در سایر خرده مقیاس ها در سطح (۰۵/۰ >p) معنادار بوده است.

 

حفاظتی و همکاران (۱۳۸۵) در پژوهشی با عنوان بررسی ارتباط بین اجزاء عشق و رضایتمندی زوجی ، ‌به این نتیجه رسیدند که مقیاس عشق استرنبرگ برای عشق و ترجمه فارسی آن از روایی و پایایی مطلوب برخوردار است و سه جزء صمیمیت ، شور و اشتیاق و تعهد با رضایتمندی زوجی همبستگی دارند. جزء صمیمیت هم در زنان و هم در مردان بالاترین همبستگی را نشان می‌دهد ولی میانگین نمرات این اجزاء در رضایتمندی و شاخص های انریچ در گروه زنان با مردان تفاوت معناداری ندارد. نهایتاً سه جزء مقیاس استرنبرگ همراه با برخی متغیر های جمعیت شناختی قادر به پیش‌بینی رضایتمندی زوجی می‌باشد.

 

فرح بخش و همکاران (۱۳۸۵) در پژوهشی با عنوان بررسی میزان اثر بخشی زوج درمانی گلاسر بر کاهش استرس و افزایش رابطه صمیمانه پس از ضربه ناشی از ادراک خیانت به همسر ، ‌به این نتیجه رسیدند که استفاده از برقراری ارتباط عاطفی ، تشویق زوجین به قضاوت و ارزیابی رفتار خود در تعامل به همسر با بهره گرفتن از پنج سوال اساسی و دایره مشکل گشا می‌تواند مشکلات روان شناختی ناشی از ضربه خیانت همسر را کاهش داده و موجب افزایش روابط محبت آمیز و صمیمانه زوج ها با یکدیگر گردد.

 

فرح بخش و شفیع آبادی(۱۳۸۵) در پژوهشی با عنوان ابعاد عشق ورزی بر اساس نظریه سه بعدی عشق در چهار گروه زوج های در مرحله نامزدی،عقد،ازدواج و دارای فرزند ‌به این نتیجه رسیدند که بین میزان عشق ورزی در مراحل مختلف زندگی زناشویی تفاوت معناداری وجود دارد. بعلاوه بین جنسیت آزمودنی ها و مراحل تحول زندگی زناشویی در عشق ورزی تعامل وجود دارد. همچنین مشاهده گردید بین میزان عشق ورزی زن و شوهر همبستگی معنادار وجود دارد.

اعتمادی(۱۳۸۴) ،در پژوهش با عنوان بررسی و مقایسه اثر بخش رویکرد روانی –آموزشی مبتنی بر شناختی-رفتاری و ارتباط درمانی بر صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره در شهر اصفهان ‌به این نتایج رسید که کاربرد تکنیک های مبتنی بر نظریه شناختی-رفتاری میزان صمیمیت زوجین را افزایش داد.کاربرد تکنیک های مبتنی بر نظریه شناختی –رفتاری باعث افزایش صمیمیت عاطفی و جنسی زوجین شده است. کاربرد تکنیک های مبتنی بر نظریه ارتباط درمانی باعث افزایش صمیمیت عاطفی،روان شناختی،عقلانی ،جنسی ،جسمانی،معنوی و اجتماعی- تفریحی زوجین شده است.بین میزان اثر بخشی رویکرد شناختی-رفتاری و ارتباط درمانی بر ابعاد روانشناختی،عقلانی و معنوی تفاوت معنادار وجود داشت.

 

عباسی(۱۳۸۴) در پژوهشی با عنوان بررسی تاثیر آموزش مهارت های ارتباطی با رویکرد شناختی رفتاری بر میزان صمیمیت و سازگاری زناشویی ،‌به این نتیجه رسیدند که آموزش مهارت های ارتباطی بر هر یک از مؤلفه‌ های دو تست(صمیمیت ، رضایت ، همبستگی ، توافق ، ابراز علاقه و پای بندی به تعهدات )تاثیر مثبت داشته و به افزایش هریک از شاخص های مذکور منجر شده است .اما شاخص صداقت که آموزش مهارت های ارتباطی در میزان صداقت بین زن و شوهر تاثیر معنی داری نداشته است.در کل نتایج نشان داد که آموزش مهارت های ارتباطی با رویکرد شناختی –رفتاری در سازگاری و صمیمیت زناشویی تاثیر مثبت دارد.

 

صبحی(۱۳۸۱) در پژوهشی با عنوان مقایسه صمیمیت در ازدواج های سنتی و غیر سنتی از نظر خانم ها،به مقایسه صمیمیت در ازدواج های سنتی و غیر سنتی در دانشجویان مونث دانشگاه های دولتی شهر تهران پرداخته و تلاش گردید تا از این طریق ارتباط نوع ازدواج و صمیمیت بررسی شود. جامعه آماری مورد نظر دانشجویان مونث متاهل دانشگاه های دولتی شهر تهران بوده و حجم نمونه ۳۰۰ نفر را در بر می گرفت که از طریق نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند .در تحلیل آماری مشخص گردید که میزان صمیمیت در ازدواج سنتی بالاتر از ازدواج غیر سنتی است بعلاوه از طریق دگرسیون چند متغیری تعیین گردید که در زوجین با ازدواج سنتی همواره عمر ازدواج رابطه منفی معنی داری را با صمیمیت زناشویی نشان می‌دهد در حالی که در زوجین با ازدواج غیر سنتی سن با صمیمیت زناشویی رابطه منفی معنی داری را نشان می‌دهد.

 

عرفانی اکبری (۱۳۷۸) در پژوهشی با عنوان بررسی مشکلات مربوط به صمیمیت و ارتباط کلامی زوجین برآن ‌به این نتیجه رسیدند که ارتباط درمانی زوجین به تنهایی توانسته است مشکلات مربوط به صمیمیت ، توافق ، علاقه و محبت و میزان پایبندی به تعهدات زوجین را افزایش دهد . اما در میزان صادق بودن زوجین تاثیری نداشته است . در حالی که ارتباط درمانی بعلاوه ی جلسات مشاوره ای معمول کلینیک توانسته است همه شاخص های موفق را افزایش دهد .

 

تحقیقات انجام شده ‌در مورد صمیمیت در خارج از کشور

 

گرفیلد^[۷۸] (۲۰۱۰) در پژوهشی دریافت که گروه درمانی با مردان دارای مشکل در صمیمیت عاطفی با بهره گرفتن از یادگیری بیان مستقیم عواطف و حمایت از دریافت بازخورد ، توسعه مهارت های دوستی (اتصال ، ارتباط ، تعهد و همکاری ) منجر به صمیمیت عاطفی در روابط مردان شده است . سالومن و همکاران^[۷۹] (۲۰۰۸) در پژوهشی به منظور بررسی ارتباط بین استرس پس از سانحه^[۸۰] و روابط صمیمانه درسربازان سابق جنگ^[۸۱] ، بر روی ۲۱۹ نفر از شرکت کنندگان در دو گروه شامل ۱۲۵ اسیر سابق جنگ اسرائیل و ۹۴ جانباز جنگ ، ‌به این نتیجه رسیدند که پرخاشگری کلامی اثر غیر مستقیمی با صمیمیت زناشویی دارد ، اسرای سابق جنگی سطوح بالاتری از علائم استرس پس از سانحه و پرخاشگری کلامی پایین تری از خود افشایی را نشان می‌دهند و از صمیمیت اجتناب می‌کردند ، همچنین خود افشاگری و خشونت لفظی^[۸۲] به عنوان مکانیسم های خردی دربیماران مبتلا به استرس پس از سانحه و صمیمیت زناشویی بین آن ها مؤثر است .

 

الکساندرا و همکاران ^[۸۳](۲۰۰۸)در پیش‌بینی عوامل صمیمیت بین زوجین در مطالعه ای که بر روی ۱۰۲ جامعه انجام داده‌اند و اقدامات آن ها را در ایجاد روابط صمیمیانه مشاهده کردند ، ‌به این نتیجه رسیدند که خود افشایی و پاسخ همدلانه مهم ترین رفتار در ایجاد صمیمیت بین زوجین است اما شیوه ای که زوجین است اما شیوه ای که زوجین در نفوذ رفتار صمیمیانه به کار می‌برند در دو جنس متفاوت است(نقل از رضایی،۱۳۸۹).

 

هاک و همکاران^[۸۴] (۲۰۰۳) در پژوهشی ‌به این نتیجه رسیدند که زنان صمیمیت را به صورت عشق ، عاطفه و ابراز احساسات گرم نشان می‌دهند و مردان صمیمیت را بیشتر در مشارکت در فعالیت ها ، تماس بدنی ، صمیمیت در گذران وقت و رفتارهای جنسی می دانند (نقل از رضایی،۱۳۸۹).

 

امیلی ^[۸۵](۲۰۱۰) در پژوهشی در بررسی صمیمیت دریافتند که حمایت مثبت زن وشوهر از یکدیگر و گرمی عاطفی در صورتی که هیجانات منفی کمتری درتعاملاتشان نشان دهند باعث افزایش صمیمیت معنوی می شود.

 

مولینز^[۸۶] و همکاران (۲۰۰۱) ملی مطالعاتی نشان داده‌اند که احساسات و عقاید مذهبی بر سازگاری و صمیمیت زناشویی مؤثر است.

• Irvine, Paul and James, Rosenfeld ↑

 

1. 1. Established Firms ↑

 

1. 1. Static trade-off ↑

 

1. 1. Leland ↑

 

1. 1. Pyle ↑

 

1. 1. Diamond ↑

 

1. 1. Jensen ↑

 

1. 1. Meckling ↑

 

1. 1. Free cash fiow ↑

 

1. 1. Chemmanur ↑

 

1. 1. Fulghieri ↑

 

1. 1. Denis ↑

 

1. 1. Vassil ↑

 

1. 1. Schwartz ↑

 

1. 1. Hamada ↑

 

1. 1. Ball ↑

 

1. 1. Massulis ↑

 

1. 1. Wessels ↑

 

1. 1. Bhandari ↑

 

1. 1. Opler & Titman ↑

 

1. 1. Hull ↑

 

1. 1. Flannery ↑

 

1. 1. Pecking- order theory ↑

 

1. 1. Market timing theory ↑

 

1. 1. Dimitro & Jain ↑

 

1. 1. Miao ↑

 

1. 1. Mackay ↑

 

1. 1. Phillips ↑

 

1. 1. Ahn ↑

 

1. 1. Hou ↑

 

1. 1. Muradoglu & Sivaprasad ↑

 

1. 1. Dan, M ↑

 

1. 1. China A_ share maerket ↑

 

1. 1. Yang ↑

 

1. 1. Gomes ↑

 

1. 1. Schmid ↑

 

1. 1. Science ↑

 

1. 1. Explanation ↑

 

1. 1. Prediction ↑

 

1. 1. Generalisation ↑

 

1. 1. Abdel Khalik and Ajinkya ↑

 

1. 1. Myers ↑

 

1. 1. Herfindahl Index ↑

 

1. 1. . Maddala, G. S. ↑

 

1. 1. . Dobson, S. ↑

 

1. 1. . Miller, E. ↑

 

1. 1. Herfindahl , Orris C ↑

 

1. 1. Serial Auto Correlation ↑

 

1. 1. Unbias ↑

 

1. 1. Multi Collineariy ↑

 

1. 1. Adjusted R Square ↑

 

1. 1. Goodness of Fit ↑

 

1. 1. Gujarati ↑

 

1. 1. Harris ↑

 

1. 1. Levin ↑

 

1. 1. Lin ↑

 

1. 1. Chu ↑

 

1. 1. Im ↑

 

1. 1. Pesaran ↑

 

1. 1. Shin ↑

 

1. 1. Augmented Dickey-Fuller ↑

 

1. 1. Philips-Perron ↑

 

 

۳- تأثیر بر عملکرد والدینی: روابط زناشویی رضایت بخش سنگ زیربنای عملکرد خوب خانواده است که به طور مستقیم یا غیر مستقیم نقش والدینی مؤثر را تسهیل می­ کند، روابط فرزندان را با یکدیگر و با والدین بهبود می­بخشد و باعث رشد شایستگی و توانایی سازگاری و انطباق در بین فرزندان می­گردد. در ازدواج­هایی که در آن توافق حاکم است ارتباط مادر- کودک، پدر- کودک مثبت است و احتمال بیشتری دارد که پدر و مادر در نقش­های مشابه شریک و همکاری متقابل داشته باشند (کامینگ^[۳۹]۱ و همکاران، ۱۹۹۷، به نقل از خانه یی، ۱۳۸۶).

 

۴- تأثیر بر رضایت از زندگی: اینکه رضایت زناشویی بر رضایت از خانواده، رضایت از زندگی و حتی بر رضایت شغلی تأثیر می­ گذارد به وسیله تحقیقات فراوانی مورد تأیید قرار گرفته است. ناکس^[۴۰] (۱۹۹۵ )بر اساس تحقیقاتش معتقد است که رضایت زناشویی رضایت بیشتر از زندگی را در بر داشته است.

۲-۳-۴- نظریه چرخه زندگی زناشویی

 

نظریه چرخه زندگی زناشویی با تقسیم ­بندی مراحل زندگی و با توجه به تغییرات و تنش­ها و نقش­های خاص هر مرحله به بررسی تفاوت­ها در سطح رضایت­مندی زناشویی که ناشی از تغییرات دوره ­های مختلف است می ­پردازد الیس ( ۱۹۷۹). الیس معتقد است میزان رضایت یا نارضایت زناشویی ممکن است در طول زندگی مشترک تغییر کند و رابطه ای که زوج در اویل ازدواج آن را فوق العاده رضایت بخش تلقی ‌می‌کنند ممکن است در سال های میانی زندگی با ایجاد تغییر در علایق آن و شرایط زندگی، کمتر رضایت بخش باشد. برچلر^[۴۱] (۱۹۸۰) مدل پنج مرحله­ ای از چرخه زندگی زناشویی و رضایتمندی در هر مرحله را به قرار ذیل مطرح می­ کند:

 

۱- سال­های اولیه ازدواج

 

به نظر متخصصین، مخاطره آمیزترین و در عین حال هیجان انگیزترین مرحله ‌می‌باشد و برای اکثرزوج­ها بالاترین سطح رضایتمندی زناشویی را به همراه دارد.

 

۲- انتقال به دوره والدینی

 

این مرحله از تولد اولین فرزند شروع شده تا سنین نوجوانی او به طول می­انجامد و اغلب بررسی­ها نشان می­دهد که اکثر همسران در فاصله یک تا سه ماه پس از تولد نوزاد، کاهش رضایت­مندی زناشویی را تجربه ‌می‌کنند. نتایج تحقیقات نشان می­دهد که رضایت زناشویی در همسرانی که به دوره والدینی انتقال یافته­اند نسبت به دوره قبلی کاهش می­یابد.

 

۳- نیمه زندگی

 

این مرحله زمانی است که آخرین فرزند خانواده به دوره نوجوان می­رسد و اولین فرزند برای تشکیل زندگی مستقل خانه را ترک می­ کند. در این مرحله زوجین دوباره کشمکش­های دوره نوجوانی فرزندشان را با تنش زیادی تجربه ‌می‌کنند و میزان رضایت زناشویی دستخوش تغییرات می­ شود. پدیده جالبی که در پایان این مرحله به وجود می ­آید تغییر نقش­هایی است که بسیاری از زوجین برای اولین بار تجربه ‌می‌کنند.

 

۴- فراوالدینی

 

این مرحله زمانی آغاز می شود که آخرین فرزند، خانه را ترک کرده و هنگام بازنشستگی فرا می­رسد. سندرم آشیانه خالی ویژگی این دوره است. بررسی­ها نشان می­دهد این مرحله برای بسیاری از زوج ها دوره نسبتاً مثبتی بوده و رضایت­مندی زناشویی نسبت به دو مرحله قبل بهبود می­یابد. در آن مرحله زوجین تفاوت­های خود را فهمیده و می­پذیرند و انرژی خود را صرف همراهی و مراقبت از یکدیگر می‌کنند. مشکلاتی مانند دور شدن فرزندان از خانه، مرگ والدین، دوستان و تحلیل نیروهای جنسی و جسمی سبب می­ شود که همسران نزدیکی عاطفی بیشتری به یکدیگر پیدا کنند.

 

۵- مرحله اوج

 

در مرحله پایانی چرخه زندگی مشترک، زوج­ها دانسته ­اند که چگونه می ­توانند همسران خوبی بوده و احساس رضایت­مندی بیشتری داشته باشند (برچلر، ۱۹۸۰ به نقل از مهرآبادی، ۱۳۸۵).

 

در سال­های اخیر توجه فزآینده­ای به امکان پیشگیری در پریشانی در روابط زناشویی، معطوف شده است در این زمینه مارکمن و دیکسون(۱۹۸۴) سه رویکرد پیشگیرنده نارضایتی زناشویی را مطرح نموده ­اند که قابل توجه است:

 

۱- مداخله پیش از ازدواج

 

۲- برنامه ­های پربارسازی زناشویی که بر افزایش کیفیت تعاملات زوجین و گسترش دامنه آگاهی آنان از نیازهای یکدیگر متمرکز است.

 

۳- برنامه ­های مهارت آموزی خانواده که بر شناسایی مهارت­ های غلبه بر مشکل در نظام خانواده آموزش رفتار خانواده متمرکز است (برنشتاین ، ۱۹۹۰ به نقل از پورعابدی، ۱۳۸۸).

 

۲-۳- ۵- عوامل مؤثر بر افزایش رضایت زناشویی

 

نتایج یک بررسی که توسط (گرندون ، ۱۹۹۹) با اهداف شناخت عوامل ضروری در دستیابی به رضایت زناشویی انجام گرفت نشان داد که وجود ۶ طبقه رفتاری در زوجین منجر به افزایش رضایت زناشویی می­ شود که عبارتند از:

 

۱- بروز عواطف : عواطف هم از طریق کلام و هم از طریق رفتار بیان می­شوند. بدون شک در شروع ارتباط، بروز عواطف آسان­تر است، اما راه کار واقعی، حفظ و توسعه عواطف به منظور تثبیت و گسترش روابط ‌می‌باشد.

 

۲- تعامل: از یک سو شامل توجه به افکار، عقاید، احساسات یکدیگر است و از سویی دیگر اعتماد و اطمینان به یکدیگر و توانایی بیان خود بدون ترس از قضاوت سخت گیرانه دیگران است.

 

۳- عشق جنسی و تعلق : از جمله عوامل مهم در یک ازدواج، ‌می‌توان به عشق جنسی و تعلق اشاره نمود. عشق جنسی در روابط زناشویی یک نیروی قطعی و مهم محسوب می­ شود. عشق جنسی و تعلق، به زوجین این اطمینان را می­دهد ، که آن ها ارزشمند، دوست داشتنی و جذاب هستند بیشتر مواقع این دو عنصر نشان دهنده پیوندهای عمیق شخصی و یا طرد شخصی هستند. علاوه بر آن وسیله ارضای این نیاز اساسی، امنیت ارتباطی فراهم می­ شود.

 

۴- کنترل تعارض : عدم توافق در بین زوجین به خودی خود، مشکلی را ایجاد نمی­کند، بلکه مشکل از آنجا شروع می­ شود که هر یک از زوجین سعی ‌می‌کنند در راهی قدم گذارند که فقط خود و حرف خود را اثبات کنند. در این مرحله آن ها به دنبال انتقام گرفتن از یکدیگر هستند. بعضی همسران سعی ‌می‌کنند تعارض را از طریق توجه به آرزوها و خواسته های همسرشان بدون توجه به احساسات شخصی خود ، کنترل کنند که نتیجه آن بروز خشم به طریق مخرب در جایی دیگر است.

 

۵- آشفتگی نقش : رضایت از نقشی که زوجین در زندگی ایفا می­نمایند، یکی از عوامل مهم تعیین کننده سطح رضایت زناشویی آنان است. نقش­ها با توجه به وضعیت اقتصادی، کاری، بچه دار شدن و نیازهای اعضای دیگر خانواده تغییر ‌می‌کنند. در طول سال زوجین ، نقش­های متنوعی را در ارتباط با یکدیگر، بازی ‌می‌کنند . نکته مهم جهت حفظ خشنودی در رابطه بین همسران حمایت از یکدیگر در پذیرش نقش­های جدید و انعطاف­پذیری است، زمانی که زمینه این نوع حمایت از « تغییر نقش» از طرف هر دو همسر فراهم شود، روابط بین زوجین رضایت بخش­تر خواهد شد.